[SF9] คำถาม 9 พยางค์

[OS]คำถาม 9 พยางค์ 

SF9 

โรอุนxจูโฮ

 

Q : อยากได้ยินคำพูดอะไรจากเมมเบอร์ และจากใคร

 ZH : 'ฮยองน่ารักขึ้นนะครับ' จากมังเน่ชานฮี

 เพราะคำตอบจากรายการนั้นแท้ๆผมถึงต้องมาลำบากอยู่แบบนี้ ก็จะอะไรล่ะพี่โรอุนเล่นงอนพี่จูโฮจนไม่ยอมทำกับข้าว พี่ๆเลยใช้ให้ผมกับพี่ฮวียองไปซื้อข้าวไงครับ โว้ยยยยย ไม่ลองมาเป็นมังเน่ดูบ้างจะได้รู้ว่ามันเหนื่อย กรรมเลยตกกับพี่ฮวียองไปด้วยเลยแต่ยังดีที่พี่แทยังตามพี่ฮวียองออกมาด้วยเลยสบายขึ้นนิดนึงก็แต่ละคนสั่งอาหารเหมือนจะกินไปออกรบ 

"กลับมาแล้วคร้าบบบบ"ผมวางถุงอาหารลงกับพื้นทันทีที่ถึงห้อง หนักครับหนักมากด้วย เดินไปนั่งที่โซฟาพร้อมทั้งมองหาตัวต้นเหตุทั้งสองคนแต่ก็เห็นแค่พี่โรอุนนั่งฟังเพลงอยู่ที่ระเบียง

 "พี่จูโฮไปไหนครับ"หยิบขนมของพี่อินซองที่นอนแผ่ดูทีวีอยู่ รายนั้นมองตาขวางเลยครับแต่พอเห็นว่าเป็นผมก็ไม่อะไร อิอิ อภิสิทธิ์ของมังเน่แหละ

"แต่งเพลงอยู่ในห้องอ่ะ"ผมพยักหน้ารับรู้ นี่ก็บ้าแต่งเพลงตั้งแต่ผมออกไปซื้อข้าวจนกลับมาแล้วยังไม่ออกมาเลย 

"ทำไมวันนี้ดูแต่งเพลงเป็นบ้าเป็นหลังกว่าปกติอ่ะ นายรู้มั้ยชานฮี"

 "ไม่รู้สิครับ คงเครียดมั้ง"

 "เป็นเด็กเป็นเล็กหัดเครียดด้วย ไปตามมากินข้าวเลยไป"

 "ทำไมพี่ไม่ไปเองมาใช้ผมทำไม"

 "ก็พี่ขี้เกียจอ่ะ"เอิ่ม พี่อินซองครับ ชัดเจนมากครับผมขอสาปให้พี่เป็นหมู!!!!

 "นายจะไปไหนชานฮี"ขณะที่ผมกำลังจะเดินไปที่ห้องทำงานของพี่จูโฮพี่ยองบินก็เรียกไว้ เบรคแทบไม่ทัน

 "ไปตามพี่จูโฮมากินข้าวครับผม"

 "นายอ่ะมาเตรียมจัดโต๊ะอาหาร มานี้เลยมา" 

 "อะไรอ่ะ ซื้อมาให้แล้วนะ ผมจะไปตามพี่จูโฮ"

 "จูโฮให้ใครตามก็ได้ นายน่ะมานี่เลย"พี่ยองบินยังสติลเรียกผมให้ไปที่ห้องครัว โว้ยยยยย จะบ้าตายเป็นมังเน่ไม่ง่ายเลยจริงๆ พี่ยองบินเดินไประเบียงเพื่อเรียกพี่โรอุน 

"โรอุนไปเรียกจูโฮมากินข้าวหน่อยสิ เดี๋ยวพวกพี่จัดโต๊ะรอ"พี่โรอุนหันมามองพี่ยองบินช้าๆ เห้ยยย ก็รู้ว่าเขางอนกันยังจะให้เขาไปเรียกอีก พี่ยองบินจะโดนพี่โรอุนฆ่ามั้ยเนี่ย ผมสวดมนต์รอเลยดีกว่า น่ากลัวอะไรขนาดนี้ พุทโธ ธัมโม สังโฆ ท่านทั้งหลายช่วยพี่ยองบินด้วยครับ ลูกช้างสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี เพี้ยง!!!!!

 "ครับ"

 "ฝากหน่อยนะ"เห้ยยย รอดด้วยครับท่านผู้ชม 

"พี่กล้าใช้โรอุนได้ไง นี่พี่ยองบินตัวจริงใช่มะ ไม่ใช่วิญญาณนะ"พี่ดาวอนรีบประกบพี่ยองบินทันที

 "พวกนายก็กลัวเกินไป มีอะไรก็ต้องคุยกันสิจริงมั้ย" 

 โรอุน พาร์ท 

ทำไมผมจะไม่รู้ว่าพี่ยองบินต้องการอะไร ผมก็อยากคุยกับคนตัวเล็กให้รู้เรื่องเหมือนกัน ผมจะบ้าตายอยู่แล้วไม่ได้คุยกับคนตัวเล็กแค่ครึ่งวันผมยังเป็นได้ขนาดนี้ถ้านานกว่านี้ผมกลัวว่าผมจะต้องตายจริงๆ ที่เห็นนิ่งๆฟังเพลงอ่ะไม่ได้นิ่งอย่างที่เห็นเลย พอพี่ยองบินใช้ให้ผมไปตามคนตัวเล็กผมก็ตกลงทันที อยู่ในห้องแต่งเพลงนานไปแล้วนะออกมาได้แล้วแต่งจบไปกี่เพลงแล้วเนี่ย

 'ก็อก ก็อก' ... เงียบครับสงสัยใส่หูฟังอยู่เลยไม่ได้ยิน

 "ฉันเข้าไปนะ"พอไม่เห็นคนข้างในตอบผมก็ถือวิสาสะเปิดเข้าไปเลย ภาพที่เห็นทำผมหุบยิ้มไม่ได้เลยล่ะครับ คนตัวเล็กฟุบอยู่ที่โต๊ะทำงานทั้งที่มือยังถือปากกา หูฟังยังอยู่ที่หูหมิ่นเหม่จะหล่นอยู่แล้ว ผมค่อยๆหยิบหูฟังออกช้าๆเพราะกลัวคนขี้เซาตื่น หยิบปากกาออกวางลงข้างๆ แต่ตาผมก็ไปสะดุดกับสมุดแต่งเพลงที่ไม่ได้มีแค่ตัวโน้ตอยู่ในนั้น

 'จริงๆก็อยากได้ยินจากปากนายนะ แต่มันให้เขียนแค่9พยางค์ แล้วฉันก็เขินเป็นนะ อิตาบ้าโรอุน!!!!!' ทายสิครับว่าผมกำลังทำหน้ายังงัย ฮ่าๆๆ เป็นไปตามแบบฉบับคนซึนตัวจริงเสียงจริง ทำไมถึงน่ารักได้ขนาดนี้นะแฟนของผม รู้ว่าผมงอนแต่ไม่รู้จะง้อยังงัยสินะมาลงกับเพลงที่กำลังแต่งซะงั้น ผมฉวยโอกาสหอมแก้มคนน่ารักไปเต็มแรง หมั่นเขี้ยวจริงๆเลยทำอะไรก็น่ารัก

 "อืมมม"เสียงคนตัวเล็กครางด้วยความขัดใจที่โดนปลุก

 "ตื่นได้แล้วครับไปกินข้าวกัน"

 "หื้อ?"คนขี้เซาค่อยๆลืมตาขึ้นมาข้างนึงแล้วก็ค่อยๆยกหัวทุยๆขึ้นจากโต๊ะ คอยังพับค้างอยู่กลางอากาศ แต่อยู่ดีๆก็วางหัวซุกลงกับอกผมซะงั้น

 "ไม่กินได้มั้ย ยังง่วงอยู่เลย"นี่กำลังอ้อนใช่มั้ย ผมเข้าใจถูกใช่มั้ยครับ

 "ไม่ได้นะ ผอมจนจะปลิวลมอยู่แล้ว"

 "โรอุนอ่า~~"คนตัวเล็กช้อนตาขึ้นมามองผมพร้อมสายตาของลูกแมวน่ารัก ต้องการอะไรจากผมครับ ซอกอูจะไม่ทนแล้วนะ อย่าอ้อนมากได้มั้ย

 "ต้องกินข้าวนะ ฉันขอเรื่องนี้เรื่องเดียวจริงๆ"

 "ไม่ใช่เรื่องข้าวสักหน่อย"จากที่แค่ซุกหน้ากับอกของผมคนตัวเล็กเอามือมาเกี่ยวรอบคอผมแล้วเอาคางเกยไหล่ของผมไว้ผมกอดเอวเล็กเข้าหาตัวแล้วลูบหลังเล็กๆนั่นเล่น

 "แล้ว?"

 "ขอโทษที่ไม่ตอบว่าเป็นนาย ก็นายชมฉันบ่อยแล้ว แล้วอีกอย่างมันเขินนะ"

 "แล้ว..."

 "ใครจะกล้าเขียนชื่อแฟนลงไปเล่า งื้อออ"จูโฮคงเขินมากจริงๆครับซุกหน้าลงกับไหล่ผมจนหน้าจะรวมกับไหล่เป็นเนื้อเดียวกันอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่ายังกลางวันอยู่ผมคงจับกดลงเตียงไปแล้ว 

"รู้แล้วครับ แล้วก็เลิกเขินได้แล้ว"ผมค่อยๆจับคนตัวเล็กออกเพื่อจะได้มองหน้าเขาชัดๆ หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศเลยครับ ฮ่าๆๆ ผมเกลี่ยแก้มใสเบาๆ ตาเรียวมองผมไม่วางตา คงอยากง้อมากสินะแต่คนซึนยังงัยก็คือคนซึน

 "จริงๆหายงอนนานแล้ว นี่ใจจะขาดตายอยู่แล้วตอนที่ไม่เห็นหน้าไม่ได้คุยกัน เราอย่าเป็นแบบนี้กันอีกเลยนะ มีอะไรคุยกันดีกว่า"คนตัวเล็กพยักหน้ารัวเร็วจนผมต้องห้ามไว้

 "กลัวมากเลย กลัวนายจะไม่หายงอน แต่งเพลงไม่ได้เลย"

 "รักขนาดนี้จะไม่หายได้ไง"จูโฮโผเข้ากอดผมแน่นซะจนหายใจไม่ออก กอดแบบนี้เขินอยู่แน่ๆเลยเป็นไงครับแฟนผมน่ารักมั้ย

 ชานฮี พาร์ท

 ผมว่าสถานการณ์ข้างในดูเงียบเกินไปนะครับ ตั้งแต่พี่โรอุนไปตามจนป่านนี้ก็ยังไม่ออกมาเลยทั้งคู่

 "หวังว่าพี่เขาคงไม่ทะเลาะกันหนักกว่าเดิมนะครับ"

 "นายคิดว่าพี่จูโฮของนายเป็นคนยังงัยหรอซานฮี"อยู่ดีๆพี่ยองบินก็ถามผมกลับ 

"ก็เป็นคนซึนๆไม่ค่อยพูด"

 "แล้วก็เป็นคนซึนๆที่ชอบแสดงออกมากกว่าครับ"พี่ฮวียองช่วยผมตอบ

 "ใช่แล้ว ก็คงแสดงออกกันอยู่มั้ง"

 "หื้อ? แสดงออกอะไรหรอครับ"

 "เดี๋ยวนายโตกว่านี้ก็รู้เองแหละ"พี่ยองบินพูดเสร็จก็ลุกเอาจานไปเก็บ

 "ตอนนี้ก็เรียนหนังสือไปก่อนเนาะเด็กน้อย"พี่ดาวอนลุกตามพี่ยองบินออกไป ผมมองไปทางพี่อินซองรายนั้นยังตั้งหน้าตั้งตากินไก่อยู่เลย เอิ่ม..ผมว่าผมไม่ถามดีกว่า.....          

                                                                                              ทอร์ค 5555555555 ฟิคชั่ววูบค่ะ คิดสดๆตะกี้เลยไม่มีพลอตไม่มีอะไรทั้งนั้น 555555555                          

                                                                                              ปล.เราพึ่งหัดแต่งเพราะโมเม้นต์มันแรร์เกินไป ???????? เราเลยลองแต่งไว้อ่านเอง  

                                                                                               ติชม ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ